24 Nisan 1920’de 1. Dünya Savaşı galipleri San Remo’da biraraya geldiler ve yenik Osmanlı Devleti’nin topraklarının nasıl paylaşılacağının ana hatlarını belirlediler. 4 ay sonra Paris’in Sevr banliyösunda tarihe Sevr Barış Antlaşması olarak geçecek bir antlaşma imzalandı.Sevr, Türkiye’yi bölmek için o güne kadar yapılmış birçok paylaşım anlaşmalarından sadece biridir…Sevr barış anlaşması neydi, nasıl bir dönemin sonucuydu? Neyi temsil ediyordu ?
İşte o yıllar unutulan yıllardı. 1990’larda PKK terörü ile keskin olarak hatırlandı, hatırlatıldı. Onca yıl sonra porselenleriyle ünlü bir Paris banliyösunun adı bir kez daha gündeme geldi.
1990’ların başından beri Televizyon haber bültenlerinde, gazetelerin manşetlerinde, kitapçıvitrinlerinde SEVR başlıkları çoğaldı.

SEVR: bölünmüş Türkiye - FEDERASYON!

Türkiye’de bölücü PKK terörü tırmandıkça Sevr konulu yayınlar da artıyordu. Çünkü bölücülük ve federasyon denilince Sevr akla geliyordu, Sevr denince de federasyon ve bölücülük.

1994 - 1995 yıllarında bunu en çok dile getiren cumhurbaşkanı Süleyman DEMİREL oldu. Batı Türkiye’yi PKK ile mücadelede "insafsızca soykırım yapıyor"olarak değerlendirirken sonunda DEMİREL’i de çileden çıkartmıştı.

1990'larda gerek Avrupa birliği gerekse ABD yetkililerinin, Türkiye’ye öğütleri oldu.
Lozan anlaşmasıyla garanti altına alınan toprak bütünlüğü , üniter yönetim yerini federasyona bırakmalıydı! Ve federasyon etnik ayrılığa dayalı olacaktı.

1990'larda ABD’nin eski Ankara büyükelçisi Morton Abromowitz , Türkiye Raporu’nu ortaya atıverdi. Bu rapora göre Türkiye gelecek on yıl içinde parçalanabilecekti. 8 Mayıs 1995 tarihinde Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel 32. Gün programında "mütfefiğimiz Batı bizi niye bölmek istesin, kafamızı karıştırıyorsunuz" diyen Mehmet Ali Birand’a PKK ve Batıyla ilişkiler konusunda şunları söylüyordu:

Türkiye’yi 1920’lerde kasıp kavuran Sevr 90’larda da tüm şiddetiyle esmeye başlamıştı... Yabancı ve Türk basını birden bire Lozan anlaşmasının geçerliliğini sorgular oldu. Acaba Sevr’in ölü bir antlaşmadan daha fazla bir anlamı mı vardı?

Demirel 8 Mayıs 1995’de Sevre şöyle geri dönüyordu:

Tedbirli ve dikkatli olmakta fayda vardı. Acaba Batı’nın 1920’de Sevr’e gelene kadar Osmanlı Devletyi’ne gayri resmi bakışı neydi. Gelin biraz geriye gidelim 1800’lerde Avrupa’nın inatla üzerinde durduğu tek şey Türkleri geldikleri yere,doğuya sürmekti. Gelin o günlerin Avrupa basınında bu konunun nasıl işlendiğine şöyle bir gözatalım:”

8 Aralık 1876 günlü Stanboul gazetesi şöyle yazıyordu. “Türkün artık Avrupada hüküm sürmesine daha fazla hoşgörü gösteremeyiz. Türklere herşeyden önce yüzünü doğuya çevirip boğazların batısını tümüyle terk etmesi gerektiği anlatılmalıdır. Türkler Avrupadan hemen çıkarılmalı, Avrupadan hemen yokolmalıdır.”

2 yıl sonra 19 Eylül 1878 günlü Daily News gazetesinde şu sözler yeralıyordu: “Türk yönetiminin üstün ırklar üzerindeki hakimiyeti kaldırılmalıdır.”

10 yıl sonra 18 Ekim 1888’de bu kez Fransız Le Figaro gazetesinde bir makalede şu satırlar yeralıyordu: “Türklerin avrupadaki günleri sayılıdır. Türkler geldikleri yere Asya’ya yerleşmelidirler.”

Ve İtalyan başbakanlarından Crispi, 3 Mart 1897’de gazetelerde yayınlanan açık mektubunda şöyle diyordu: “Türkün Avrupa’daki varlığı insan haklarına sürekli bir hakarettir. Türkler dörtbuçuk yüzyıldır ne avrupalılaşabildiler ne de üzerlerinde gaddar bir egemenlik sürdürdükleri ırkları bir ulusal potada eritebildiler. Türkiyede ırklar soylarına göre değil dinlerine göre ayrılırlar.”

1900’lere gelindiğinde batıda en yaygın düşünce, Türkleri Avrupa’dan atmaktı. Batılı emperyalistler bir yandan kendi halklarına Türk düşmanlığı aşılayan yayınlar yaparken bir yandan da gizli anlaşmalar yapıyorlardı.

Aslında Sevr’e gelene kadar yapılan görüşme ve anlaşmalar Sevr’in gelişinin habercisiydiler .

“1838 yılında imzalanan, önce İngiltere ile imzalanan sonra arkasından diğer Avrupa ülkelerinin katıldığı Baltaliman Ticaret Antlaşması’na göre devletin elindeki tekeller kaldırılacak. özelleştirme gerçekleştirilecek ve yabancı malların Türkiye’ye girmesi gümrük indiriminden yararlanacak. Ve yabancılar Türkiye’de diledikleri şekilde çalışma özgürlüğüne sahip olabileceklerdi. Bu antlaşmanın sonuçları kisa sürede görülmüş ve Osmanlı sanayi ve ticareti bir daha belini doğrultamayacak biçimde yıkılmıştır.”

Sevr’den 50 yıl önce dönemin emperyalist devletleri Ruslar, İngiliz ve Fransızlar bir dizi gizli görüşmelere çoktan başlamışlardı.

Osmanlı’yı bölüşmek üzere artarda gelecek gizli görüşmeler, sonunda bir anlaşmaya dönüştü ve 1908’de Rus Çarı II. Nikolai ile İngiltere Kralı VII. Edward arasında imzalandı.İngiltere ve Rusya Osmanlı topraklarını gizlice paylaşıma soktuktan sonra Fransa ve İtalya’yı da yanlarına çektiler.

Ve 1914’de I. Dünya Savaşı patlak verdi.

Birinci Dünya Savaşı, emperyalist devletler arasında bir paylaşım savaşıydı. Kavga, kara altın içindi, bu bir petrol kavgasıydı.Petrolü geleceğin yakıtı olarak kavrayan ilk ülke İngiltere idi. Onu Rusya izledi.1897’de Osmanlı topraklarında ilk petrol arama çalışmaları başlatılmıştı. Osmanlı henüz petrolün stratejik önemini kavramış değildi. İngiltere 1899’da Osmanlı toprağı olan Kuveyt’e yerleşmiş petrol arıyordu. Osmanlı toprağında ilk petrol kuyusu 1900’de Europeen Petroleum Company tarafından açıldı.

Petrolün en yoğun bulunduğu yer Osmanlı Devleti topraklarıydı. Ve de Osmanlı hasta adamdı, güçsüzdü, borç batağındaydı… O halde paylaşım oradan başlayacaktı!…

Gelelim paylaşımcılara… Birinci Dünya Savaşının galip devletleri paylaşımda hemfikirdiler ama paylarını beğenmiyor birbirleriyle didişiyorlardı.

İngiltere ve Fransa savaş sürerken 1916 Şubatında Sevr’den bir önceki son gizli anlaşmayı imzaladılar Son gizli anlaşma imzacıların isimleriyle anıldı. Sykes ve Picot Anlaşması. Bu anlaşma, Ortadoğu haritasını tümüyle değiştiriyordu.

Fransızlar iki yıl sonra, giriştikleri savaşın nedenini ve Osmanlı topraklarının nimetlerini şöyle açıklayacaklardı:

İşte paylaşımcılardan biri olan Fransa için Osmanlı topraklarını uğrunda ölünür yapan bunlardı. Sykes Picot anlaşması Sevr’in bir önceki aşamasıydı. İngiltere ve Fransa’nın bu anlaşması Mayıs 1916’da Rusya’ya bildirildi.Ekim 1916’da imzalandı.

Tüm bu gizli anlaşmalar süreren hesaplar alt üst oldu. 1917’de Rusya’da Ekim Devrimi patlak verdi

Ve bu gizliliğin sonuydu.

Ekim devriminde Rusya’da iktidarı ele geçiren Bolşevikler ilk iş olarak çarlığın kasasında saklı duran bütün gizli paylaşım anlaşmalarını açığa vurdular.

Sykes- Picot anlaşmasına göre Osmanlı toprakları üzerinde sınırlar kağıt üzerinde 4-5 defa yeniden çizilmiş, emperyalist devletler kendi aralarındaki çekişmeyi haritalara yansıtmışlardır. Son çizilen haritaya göre, Fransa’ya Lübnan, Suriye, Klikya, Antep, Urfa Mardin Diyarbakır ve Musul’un bir bölümü veriliyordu.İngiltere Güney Mezopotamya ile Akdeniz’de Akka ve Hayfa limanlarını alıyordu. Buna göre petrol coğrafyasında bulunan tüm Arap toprakları Osmanlı’dan kopartılıyor, İngiltere ve Fransa’nın denetimine sokuluyordu.

Kağıt üzerinde bir paylaşma yapılmıştı ama devletler o kadar da kolay bölünüp parçalanamıyorlardı.

Kesilip Biçilecek bölgelerde paylaşıma hazır müttefikler yaratılmalı, bölge insanı bölüşülmeye hazır olmalıydı!… Nasıl mı?

Osmanlı’ya karşı en kolay oynanacak kart etnik karttı. Çeşitli etnik gruplar ayrı devletler kurma yönünde kolayca kışkırtılabilirdi. Buna en iyi örnek Arabistan’da faaliyet gösteren ünlü İngiliz ajanı Lawrence ‘tır.Petrolün en yoğun bulunduğu Arap bölgelerinde Lawrence Arapları Osmanlıdan ayırmak üzere ayaklandırmış ve Osmanlı’ya karşı savaştırmıştı.İşte 1920’ye gelirken Anadolu da Lawrence’larla tıka basa doluydu.

En iyi örneklerden biri, İngiliz binbaşı Noel’di.Kürtleri Osmanlı yönetiminden ayırıp ayrı bir devlet kurmaya kışkırtan İngiltere, tıpkı Lawrence gibi yerel dili konuşan bir ajan seçmişti.Noel , 1. Dünya savaşından önce Kürt Teali Cemiyetini denetlemekle görevlendirildi.Bu cemiyette edebiyat gösterileri yapıyor , Kürtlere kürtçe şiirler okuyordu.Savaş sonunda Sadrazam Damat Ferid Paşanın yazılı izniyle Güneydoğu Anadolu’da dolaşıyor ve tıpkı Lawrence ‘ın Arabistan’da yaptığı gibi yerel giysiler ve mükemmel bir kürtçeyle ayrılıkçılığın nimetlerini yerel halka anlatıyordu.

Petrolün peşindeki Batılı devletler petrolü elinde tutan Osmanlı devletini ortadan silmek için etnik koza tıpkı 1990’larda olduğu gibi sıkı sıkı sarılmışlardı.

Osmanlı uyruklu Ermeni ve Kürtleri de ayrı devlet kurma yönünde kışkırtıp silahlandırdılar

Ve 1918 geldi çattı.

Yunanistanda bir liman kenti olan Mondros’da bir ingiliz savaş gemisi demirlemişti.: Agamemnon. Bahriye Nazırı Rauf Orbay’ın başkanlık ettiği Osmanlı heyeti, Osmanlı devletinin mağlubiyet anlaşmasını imzalamak üzere, bu ingiliz zırhlısına giderler. Mondros mütarekesinden sonra galip devletler, Türkleri topraklarından atma planını nihayet uygulamaya koyacaklardı. 5 Şubat 1919 günlü Journal Des Debat gazetesi birinci sayfadan şunları yazıyordu: Hemen hemen beşyüz yıl boyunca Güney Avrupa’yı yıkan ve Doğu Akdeniz bölgesindeki bütün uygarlığı çökerten bu uğursuz türk ırkını Asya’ya sürmeli.

Mondros mütarekesi ile çok ağır bir yenilgi anlaşması imzalayarak silahlarını bırakan Türkler Avrupa basınında uğursuz ırk olarak niteleniyordu. 1. Dünya Savaşı’nı kazanan devletler çoğunu müslüman sömürgelerinden devşirdikleri müslüman askerlerini müslüman Türklerin üzerine saldırtmak için din ögesini öne çıkartmaktan özenle kaçınmış, ırk ayrılığını vurgulamışlardı. Avrupa basını 1. Dünya Savaşı’nı üstün ırktan Avrupalı’lar ile aşağı ırktan Türkler arasında geçen bir olay olarak gösteriyordu. Bu gayrı resmi görüşler Paris Barış Konferansı sırasında resmi görüşe dönüştü.

Galip devletler mağlupları Paris Barış Konferansına çağırdılar. Bu konferansta imzalanan Versay anlaşması ile Alman toprakları galiplerce bölüşülmüş ve Almanya galiplerce parça parça bölüşülmüştü. Osmanlı devleti de Almanya ile benzer koşullar altındaydı.Trakya ve Ege Yunanistan’a Akdeniz bölgesi İtalya’ya, Güneydoğu Anadolu Fransa’ya, Doğu Anadolu ise sınırları Amerika başkanı Wilson’ın saptayacağı sınırlar doğrultusunda Ermenistan’a vatan oluyordu. Galip devletler mağlup Almanya’ya nasıl acımasız davranmışlarsa mağlup Osmanlıya da acımasızdılar. Almanya Paris barış konferansında kendisine dayatılan ağır koşullara boyun eğdi. Çünki Almanya bu koşullara karşı koyabilecek bir halk direnişinden yoksundu. Paris’de Osmanlı heyetine de Almanya’ya imzalattıklarına benzer bir teslimiyet anlaşması imzalatacaklarından emin olan galip devletleri bir sürpriz bekliyordu. Anadolu’daki ulusal direniş.

Bindokuzyüz on sekiz: Savaş bitti. Osmanlı yenik düşmüştü. Yunan odusu İzmir’e çıktı ve Ege bölgesini işgale başladı.

Ve işte tam bugünlerde 16 Mayıs 1919’da Mustafa Kemal Paşa yanında Rauf Orbay’la Şişliden yola çıkıyor Tophane rıhtımında bekleyen yaşlı Bandırma vapuruna biniyordu. Türkiye’nin kaderini değiştirecek bir yolculuktu bu. Mustafa Kemal Paşa , 19 Mayıs 1919 sabahı şafakta Samsun’a varıyor ve ulusal bir direnişi örgütlemeye başlıyordu.

“Atatürk önce Anadolu’daki direnci organize etmeye çalişir çünkü o kadar dağiniktir ki, herkes hatta bölgesel şeyler vardır. Bilmem Pontus yani Trabzon bölgesinde Rumlarla anlaşip idare edelim diyenler var, Ege bölgesinde buna benzer şeyler var. Hatta bazi gruplar Çerkesler, Abazlar, Anadolu’da oluyor bunlar bütünlük yok tam dağilma halindedeirler. Atatürk 1919 yılını insanları birleştirmeye çalışmakla geçirir. Yerel dirençler var organize değiller, ne istedikleri bilinmez. Atatürk bunu sistematize eden adamdir. İki kongre, ondan sonra milletvekili seçildiği halde İstanbul’a gitmez Ankara’da oturur.”

Galip devletler Anadolu’da başlayan bu direnişin er geç bastırılacağından emindiler. Eski sadrazam Tevfik Okday Paşa başkanlığındaki Osmanlı heyetini Paris Barış konferansına çağırmış, koşulları imzalatmaya zorluyorlardı. Ülke dıştan olduğu kadar içten de hainlerle kuşatılmıştı. Bunların en bariz örnekleriydi Kürt Şerif Paşa ile Ermeni Bogos Nubar Paşa.

Ajanlar Anadolu’da at oynatırken, işbirlikçi bu iki paşa da Osmanlı devleti toprakları üzerinde bir Ermenistan ve bir Kürdistan kurulması tekliflerini Fransız onayına sunuyorlardı.Yakışıklılığı nedeniyle Fransızların Beau Şerif güzel adam adını taktığı ve İstanbul’da Boşherif lakaplı Kürt Şerif Paşa Osmanlı devletinin paşasıydı. Maaşını Osmanlı Devlet hazinesinden alıyordu. Paris Barış Konferansı günlerinde , 11 Mayıs 1920’de Sadrazam Tevfik Paşa Sevr’in taslaklarını Fransız başbakanından almak üzere Fransız Dışişleri Bakanlığı saatli salonuna girdiğinde , Ermeni paşa da, Kürt Şerif Paşa da Fransız başbakanının yanında oturmaktaydılar.Ajanlar ve işbirlikçiler hazır ve nazırdılar.

Paris Barış Konferansı’nda anlaşmaya varılan maddeler Paris’deki Osmanlı heyeti tarafından derhal Padişah Vahdettin’e bildirildi. Galip devletler cevabı beklerken, Ankara’dan bir ses yükseldi: Mustafa Kemal, Osmanlı heyetinin imzalayacağı hiçbir anlaşmaya uyulmayacağını, millet adına tek yetkili organın Ankara’da Büyük Millet Meclisi olduğunu, bildirilerle duyurdu.

Galip Devletler bu paylaşım anlaşmasının hemen imzalanması için Paris’teki Osmanlı heyetine baskı yaparlarken, heyette yer alan Reşid Bey, İstanbul’a şöyle bir telgraf geçiyordu:

Heyet, bu anlaşmayı imzalamadan İstanbul’a dönmüştü. Artık antlaşma Padişah Vahdettin’in önündeydi.

22 Temmuz 1920 Perşembe günü öğleden sonra saat üçte Yıldız Sarayı merasim salonunda toplanan 39 üyeli Saltanat Şurasını Padişah Vahdettin bizzat açmıştı.

Şura’da Sadrazam Damat Ferid söz alıp şunları söyledi:

Hayatı boyunca yanından ayırmadı yaveri Tarık Mümtaz Göztepe’nin anlatımıyla: Vahdettin ayağa kalktı ve: “Bu antlaşmayı imzalamaktan yana olanlar, rica ediyorum ayağa kalksınlar.” dedi. Kendisi zaten ayağa kalkmış durumda bulunan Padişah’ın “rica ediyorum, ayağa kalksınlar” sözü buyruktu. Şura’ya katılanlardan topçu Ferik Rıza Paşa dışında herkes ayağa kalktı.

Saltanat Şurası’ndaki oylamadan antlaşmanın imzalanması yönünde karar çıkınca, Damat Ferit Paşa’nın başkanlığında Hadi Paşa, Rıza Tevfik Bölükbaşı ve Reşit Halis Bey’den oluşan Osmanlı Heyeti, Paris’in porselenleriyle ünlü Sevr banliyösüne gitti ve 10 Ağustos 1920’de Sevr Antlaşması’nı imzaladı.

Bu sözde anlaşmaya göre:

Eğer Sevr hayata geçseydi yani ulusal direniş ulusal dahi bir liderin arkasında birleşmemiş olsaydı şu anda gördüğünüz bölgede yaşıyor olacaktık..

Ayrıca bunu gölgede bırakan başka şartlarra da maruz kalacakık

• Türklere bırakılan bölgede asker sayısı 50.700’ü geçmeyecekti,
• devletin ağır silahı bulunmayacaktı,
• deniz kuvvetleri 13 küçük gemiyi geçmeyecekti, ve devlet Maliyesi Batılı galip devletlerden oluşan bir komisyonca yönetilecek,
• tahkim hakkı olmayacaktı.
• Ve kapütülasyonlar sürecekti.

Yani tümüyle sömürge bir devlet olacak, toprağı, ordusu, hazinesi Batılılar tarafından kontrol edilen bir devletin bireyleri olarak yaşayacaktık!

Şayet Anadolu’da Mustafa Kemal önderliğinde gelişen bir Ulusal Direniş Hareketi olmasaydı, Sevr’de imzalanan bu antlaşma kuşkusuz uygulanacaktı.

Gerçekten de Sevr, Cumhuriyet döneminde de Türklerin başının üzerinde demoklesin kılıcı gibi sallandı durdu.

Lord Curzon’un İsmet İnönü’ye söylediği bu söz, tarih içinde doğrulanmıştı. Türkiye ne zaman dara düşse, Batı Lozan’da verdiği sözleri unutuyor ve Sevr hükümlerini uygulamaya davranıyordu. Cumhuriyet’in ilk döneminde çıkan etnik-dinsel isyanların ardında Batı’nın Sevr özlemi yatıyordu. Batılı devletler Lozan anlaşmasını hazmedemiyorlardı.

Bu arada, Osmanlı Devleti ile birlikte 1. Dünya Savaşı’ndan yenik çıkan Almanya’da birşeyler oluyordu. Almanya 1. Dünya Savaşı’nın galiplerince el konan sömürgelerine yeniden kavuşmak istiyordu. Hitler ve Nazi Partisi, Alman halkına yeniden güçlü imparatorluk sözü veriyordu. Almanya Polonya’ya girdi, Rusya’ya saldırdı ve 2. Dünya Savaşı patladı.

Dünya yıllarca kan ve gözyaşı döktü ve Almanya bir kez daha yenildi. Savaş sonunda iki kutuplu yeni bir dünya kuruldu. Bir kutupta Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği,diğer kutupta Amerika Birleşik Devletleri.

Türkiye savaşta yalnız kalmayı başarmıştı ama savaş sonrası oluşan kutupların dışında kalmayı beceremedi. Sovyet korkusuyla Amerika’nın safında yeraldı.

Batı’nın Sevr özlemiyle Türkiye’yi bölme çabaları 2. Dünya Savaşı’ndan sonra kesilmiş gibi görünüyordu. En azından 1945 - 1965 arası, 20 yıl gibi uzunca bir süre, Batı Türkiye’nin Lozan’da belirlenen üniter yapısına ve toprak bütünlüğüne karşıt bir tutum içinde görünmedi.

Ama sadece görünmedi. Lord Curzon’un Unutulan Yıllara gömülü bu sözleri işte bu dönem içinde özellikle Amerika tarafından hayata geçmeye başladı.

Bu bir nevi ‘daha çok istesin’ politikasıdır. Türkiye Sovyet tehdidinden korkmuştur. Sığınacak yer arar ve nazla karşılaşır. Ama sonuçta arzusu gerçek olur. Türkiye, Sovyet tehdidine karşı Amerikan şemsiyesi altına girer.

O dönemde Türkiye birçok uluslararası anlaşmaya içeriklerini pek de önemsemeden imza koydu. Bunlardan en önemlisiydi Marshall Planı.

Türkiye Lord Curzon’un sözü doğrultusunda ilk adımı attı. Marshall Planı imzalandı ve 8 ekim 1948 Türkiye ilk kez Dünya Bankası’na 50 milyon dolar borçlandı.O zaman 1 dolar 1 Türk Lirası değerindeydi. İlk borçlanma gerçekleşmiş Amerikan yardım programı ağını örmeye başlamıştı.

Ama herşey Türkiye’nin düşündüğü gibi gitmedi. Türkiye Atatürk’ün gösterdiği yoldan, ağır sanayi kurarak kalkınmak ve gelişmiş ülkeler düzeyine tırmanmak istiyordu.

Batılı müttefikler ise Türkiye’nin ağır sanayi kurmasına karşıydılar. Onlar Türkiye’nin bir tarım ülkesi olarak kalmasını kendi çıkarları için uygun görüyorlardı. 2. Dünya Savaşı’ndan sonra Türkiye ile Batı arasında ilk sürtüşme bu yüzden çıktı....

Türkiye, Batı’nın müttefiki olmuştu, fakat Batı’nın tarımcı olun önerisini dinlemiyor; ağır sanayi ile kalkınma düşüncesinden vazgeçmiyordu. Dahası eğer ağır sanayi kurmak için istediğimiz krediyi dostumuz Batılılar vermezse biz bu krediyi Rusya’dan alırız diyordu. İskenderun Demir Çelik, Seydişehir Alüminyum, İzmir Rafinerisi gibi büyük tesisler için Batı kredi vermeyince Türkiye bu tesisleri Rusya’dan kredi alarak yapmıştı. Amerika’nın Türkiye’deki en iyi dostu olan Adnan Menderes, ABD’den alamadığı bir krediyi Sovyetlerden almaya yönelince, devrildi.

1960’lara gelindiğinde Türkiye ile Batı arasında 1945’te kurulan dostluk çelişkili bir yapıya bürünmüş, Türkiye Batı’dan adım adım uzaklaşırken Rusya’ya adım adım yaklaşmaya başlamıştı. Bu sırada Kıbrıs’ta olaylar başlamış, Rum çeteciler Türklere saldırıyordu.

Kurtların kuzu postlarından yavaş yavaş soyunmaya başladıkları dönemdi bu. İşte bundan sonra Batı’nın sevr rüyası değişik maskelerle sık sık sahneye çıkacaktı.

Türkiye’nin önünde bir havuç vardı: “tek parça kalmak istiyorsanız ortadoğuda jandarmam olun” havucu. Türkiyenin önünde bir de sopa vardı: “reddederseniz sevr gelir sizi böleriz”. sopası Ülke bir süre havuç sopa arasında gitti geldi.!