H. Rıdvan Çongur
Dört bir köşesinde, toprağının her zerresine tıpkı bir mühür gibi -işlenmiş acı tatlı binbir hâtıranın sindiği- bizim olan coğrafyaya verdiğimiz addır Vatan...
Üstünde korkusuz, güven içinde, hür yaşadığımız toprak; dil, din, mezhep, renk ayrımı yapmaksızın cümlemizi bağrına basan, zengin yoksul demeden hepimizi doyuran ana topraktır Vatan... Yer yuvarlağında bayrakların dalgalandığı, sıcak ve tılsımlı mekân, ana yurt’tur orası.
Geldik, gördük, sevdâlandık. Bebek iken beşiğimiz ulu çınarlarının gölgesinde sallandı; rüzgârları ninniler fısıldadı kulağımıza, çağlayan suları türküler çağırdı, çığırdı. Bir bir saysak da bitmez. Karayla denizin buluşup gözler önüne serdiği manzara, o renk cümbüşü karşısında gözlerimiz kamaştı.
Biliriz, hep biliriz ki bu kuru, şahrem şahrem yarılan toprağı yeşerten, canlandıran, vatan yapan terimiz, göz nûrumuzdur bizim. Haritada isimsiz bir yer olmaktan çıkıp da vatan hâlini alması, bilgimizin, aklımızın eseri ve ona kara sevdâmızın sonucu.
“Yerim sensin, göğüm sensin,
Cihânım, cennetim hep sen...”
Dedirten benim şairime, hep bu sevdâ işte.